تماشای کوادروتورها در اجرای حرکات آکروباتیک فوق دقیق و پرسرعت همواره جالب بوده است. اما باید اشاره کرد که تقریبا بدون استثنا، وسایلی مانند کوادروتورها در یک محیط کنترل شده به عمل می‌پردازند و توسط یک کامپیوتر کنترل می‌شوند، این کامپیوتر در جایی واقع شده که کل صحنه‌ی مورد نظر را با فریم‌ریت فوق‌العاده‌ای و از تمامی زوایا به دلیل وجود تنظیمات دوربین گران‌قیمت در اختیار دارد.

اگر ربات‌ها بتوانند مانورهای پرسرعت خود را در خارج از محیط آزمایشگاهی انجام دهند، با عمل جدید و بدعت‌آمیزی روبه‌رو خواهیم شد. ابزاری مانند یک دوربین خاص با نام Dynamic Vision Sensor یا DVS به حل این مشکل پرداخته و سیستم‌های بینایی معمولی را در مواجهه با حرکات سریع قرار می‌دهد.

دوربین‌های ویدئویی معمولی در حرکت بد عمل می‌کنند و ذخیره‌ی دادی خوبی ندارند. آنها درواقع تنها دوربین‌های عکاسی هستند که به گرفتن تعدادی عکس در هر ثانیه مشغولند. هر کدام از این فریم‌ها دربردارنده‌ی داده‌هایی است که به طور کلی خوب است مگر اینکه با مشکل عرف در دوربین‌های عکاسی مواجه شوید: اگر شی‌ای به طور محسوس در طول زمان در فریم مورد نظر حرکت نماید، به صورت تیره و مات ضبط خواهد شد.

در اغلب موارد این مساله برای ربات‌ها یا حتی انسان‌ها مشکل‌ساز نیست، زیرا قصد ما نظارت و یا مشاهده‌ی مانورهای پرسرعت نیست. اما ربات‌های پرنده که در سرعت بسیار بالا حرکت می‌کنند، نیاز به یک رویکرد بهتر جهت مسیریابی خود دارند و اگر دوربین آنها به نشان دادن تنها لکه‌های مات بزرگ اقدام کند، قطعا مسیریابی سخت خواهد بود.

DVS یک نوع خاص از دوربین است که دارای چنین توصیفی‌ست: "اگر ما باید خیلی سریع حرکت کنیم، نباید به چیزی جز حرکت نسبی اشیای اطراف خود توجه داشته باشیم." به جای پس فرستادن فریم‌ها، این دوربین داده‌ها را بر اساس در ازای پیکسل ارسال می‌نماید و تنها در صورتی که تشخیص دهد پیکسل‌ها تغییر کرده‌اند، به این کار اقدام می‌کند.

به عبارت دیگر، این دوربین به ارسال طرح هر چیزی که در رزولوشن بسیار بالای زمانی تغییر کرده باشد، اقدام می‌کند و به هر دو ویژگی تاخیر و تاری حرکت توجه می‌نماید.

رزولوشن فضایی دوربین استفاده شده در ربات (پهپاد اصلاح شده‌ی AR)، تنها 128x128 پیکسل است، اما رزولوشن زمانی آن به اندازه‌ی میکروثانیه می‌باشد. دوربین‌های OptiTrack که بر روی دیوار در ویدئوهای فوق می‌بینید، تنها برای ضبط داده‌های زمینی مورد استفاده قرار گرفتند. در طی 25 تست، DVS و سیستم کنترل توانستند 24 بار ربات را به درستی مسیریابی کنند که نتیجه‌ی کلی دقت 96 درصد را نشان داد که عملکرد بدی نیست.

در حال حاضر، چالاکی ربات‌های هوایی مستقل محدود به تاخیر سیستم‌های سنجش آنبرد آن است و به این ترتیب می‌توان از DVS حداقل برای حل مشکل مربوط به بینایی آنها استفاده کرد. عملیات آینده از این پژوهشگران در دانشگاه زوریخ بر افزایش رزولوشن DVS، آموزش آن در کار در محیط‌های دلخواه و پیاده‌سازی کنترل حلقه‌ی بسته، تمرکز خواهد داشت.

پژوهش " Event-based, 6-DOF Pose Tracking for High-Speed Maneuvers" توسط دانشمندان دانشگاه زوریخ: Elias Mueggler، Basil Huber و Davide Scaramuzza ماه پیش در IROS 2014 شیکاگو ارائه شد.